دیباچھ

بسم اللہ الرحمن الرحیم

بات پاواں بتولی پاواں

            اہناںمنڈیاں وچ، جہڑھے مُولاں دی ریت اُتے لکیراں مارکے باراںکٹال کھیڈدے پئے سن تے جتھے اوہ باباپکی سڑک وچکار ننگیں پیریں ٹرداآیاسی تے ریت اتے بہہ کے ہسن کھیڈن لگ پیاسی‘ اک میں ساں۔جنہوں‘کتاباںتے خواباںدی گڑھتی ملی سی۔میں چھیویںوچ پڑھداساں پر کہانیاںہنے توں میرے اند ر ککلی پانی شروع کردتی سی ۔پنڈتے سکول دے منڈیاںتوں اڈمیرے کجھ ہوروی بیلی سن۔جویں عمر عیار‘حاتم طائی‘شیخ چلی‘سلطانہ ڈاکوتے علی بابا۔کجھ شہزادے،شہزادیاں‘ جادوگراں ‘ دیواں ‘ پریاں تے سوداگر بچیاںنال میری علیک سلیک سی ۔ رات نوں میںطلسمی قالیناں تے اڈن کھٹولیاںوچ سمندراں‘صحراواں تے کوہ قافاں دی سیر کرداتے وڈے ویلے اٹھ کے تن کو ہ پیدل ٹردا سکولے اپڑدا۔بابے جدوں کھنڈوانگ ریت داپھکاماریا،مکھانیاں وانگ روڑچبے ،منڈے تریہہ کے نس گئے پر میں بیٹھا رہیا۔مینوں اوہ الف لیلٰی د ا کوئی پاتر جاپیا ،جہڑھا شہرزا ددے چیتے وچوںڈگ پیاسی تے رُلداپھرداسی۔اُہدے پچھلے آئے تے اہنوںنال لے گئے پرمیں کئی دینہہ مولاں دی ریت اتے بیٹھا اہدے اُپر واپری دا گویڑ کردارہیا۔

            فیرمیںکمہاراںتوںچیکنی مٹی منگی تے بابے داپتلاڈَولن لگ پیا۔پراجے اوہ پورا نہیں ہویاسی کہ پنڈ وچ رولامچ گیا:”ہائے وچارے دی ماں مرگئی اے“

            میں پچھیا”کدھی؟ “

            اوہناںآکھیا ”تیری“

            میںچپ داچپ....پورے چالہی دینہہ زنانیاں گوناں ورگے ویناں وچ میرا ناں لیندیاں رہیاں تے مینوں جاپیا میں وی مرگیاآں تے میںخورے سچی مچی مر جاندا جے قصے کہانیاںوچ پناہ نہ لیندا۔کہانیاں مینوں میری ہونددی دَس پاندیاں تے اوہ ساریاں گلاں کردیاں جہڑھیاں کہانیاں دی گڑھتی دین والی کرنیاں سن ۔ایس رولے گولے وچ بابے داادھ گھڑیابت میتھوں گواچ گیا۔

            گھروچ اک پڑچھتی سی جتھے ہنڈیاں ورتیاں‘ٹٹیاں بھجیاں تے فالتو چیزاں سٹ دیندے سن۔میں وی اپنے اندر اک پڑچھتی بنا لئی جتھے ترٹے بھجے سفنے‘ادھوریاں کہانیاں تے یاداں دے ٹوٹے لکادیندا...کدی ویہل لبھدی تے چیتے دی ایس پڑچھتی توں چیزاں لبھ کے لوڑ دی کوئی نویں چیز بنا لیندا۔پر بابے داان گھڑیا گذا خورے میں کتھے سٹ بیٹھاساں اوہدی لوڑ پئی نہ ای اوہ لبھیا۔

            پنجاہ ورہیاں وچ بندے دے اندربڑیاں گلاں تے کوڑکباڑ جمع ہوجاندااے۔میرااندرو ی مونہوں منہ بھریاگیاتے کچھ بیلیاں وی فرمائش کیتی پئی کوئی لمی کہانی چھوہواں ۔میںتیار ہوگیا....فن تے حیاتی دے لمے پینڈے پیناسی میںسوچیا پڑچھتی پھروالاں تے کم دی کوئی چیز ہووے تے نال لے لواں۔لمے پندھ وچ بڑیاں چیزاں دی لوڑہندی اے۔پڑچھتی پھرولدیاںتھلیوں بابے داادھ گھڑپتلانکل آیاپر اوہدے نال ہور کئی چیزاں جڑ گیاں ہویاںسن یاجوڑیاں جاسکدیاںسن۔

            اک سو پنجاہ توں ودھ کہانیاں لکھن تے ویلے دی دھپ وچ وال دھولے کرن پچھوں مینوں پرانیاں چیزاں جوڑ کے کوئی نویں چیز بناو

            میں بڑے چرتوں ناول لکھن لئی اُگرداپیاساں۔رب داناں لے کے ٹھل ای پیاتے ایس گھمن گھیر وچوں نکل ای آیاں تے ہن اپنے پڑھن والیاں دی عدالت وچ حاضر آں۔

            اک گل ہور‘ ایس ناول دے سبھے کردار فرضی نیں تے دریاآباد اپنی لوڑ مطابق میراپنا وسایاشہر اے.... رب راکھا

                                                                                                 منشایاد               

            سکھ سنیہڑا

            افسانہ منزل٨ سیونتھ ایونیو۔جی سیون فور۔اسلام آباد پاکستان

            ای میل:afsananigar@yahoo.com